Dankzij Gen Z omarm ik eindelijk een handicap

Een van mijn favoriete recente TikTok-trends sprak met onze collectieve behoefte om weer naar buiten te gaan. Ik ga de straat op, het gaat, de straten roepen mijn naam. Dit. Zomer. Terwijl ik de hele zomer meezong, moest ik mezelf afvragen:Zijn de straten klaar voor mij en mijn kniebrace? En mijn krukken? En de extra sterke CBD-balsem die ik nu religieus in mijn spieren wrijf? En de Theragun-stimulator die ik heb gekocht tijdens een van mijn online winkelbuien, maar eigenlijk dringend nodig heb om voldoende bloedcirculatie door mijn bovenrug en dijen te behouden?Ik ben niet de persoon die ik pre-pandemie had en als ik mezelf onder mijn vrienden zie, ben ik niet de enige.

De aantallen variëren, maar het is veilig om te zeggen dat een groot deel van de Amerikanen te maken heeft met de nawerkingen van COVID. En voor degenen die dat niet zijn, de meesten van ons hebben te maken met de bijwerkingen van langdurige lockdown: chronische pijn van onze thuiswerkbureaus, chronische slapeloosheid door twee jaar onzekerheid , samen met een toename van gediagnosticeerde gevallen van angst en depressie . Dan zijn er de mensen zoals ik, mensen die tijdens de lockdown hebben geleden onder het gebrek aan niet-COVID medische zorg en nog steeds te maken hebben met de gevolgen van een jaar zonder adequate behandeling. Er zijn allerlei van dit soort verhalen. We zijn een raar Venn-diagram van omstandigheden die de pandemie zowel voorafgaan als kruisen. Wat we gemeen hebben, is dat velen van ons nu pas aan het uitzoeken zijn hoe ze over onze beperkingen kunnen praten. En in de dialoog is het woord dat we proberen om onze nieuwe realiteit te beschrijven uitgeschakeld.

Monumentale crises hebben op deze manier de manier waarop we over taal denken veranderen. De pandemie is voor mij een eye-opener geweest in de manier waarop onze cultuur chronische, functionele ziekten negeert. In de allereerste dagen van COVID-19, toen de meeste mensen nog steeds de straat op gingen om naar bijeenkomsten en feesten te gaan, met het excuus dat de ziekte alleen oude mensen trof, keek ik naar de lijst met risicocategorieën. Het omvatte mensen met astma, hartaandoeningen, zenuw-, bloedsomloop- en endocriene aandoeningen - die allemaal aangeboren kunnen zijn. Ik bedacht me,Nee, dwazen, dit raakt iedereen.En met iedereen bedoelde ik degenen onder ons op het snijvlak van laag risico voor leeftijd en hoog risico in meerdere categorieën van onzichtbare, chronische ziekten.

Ik heb te maken gehad met het Ehlers-Danlos-syndroom, een neuromusculaire auto-immuunziekte, sinds ik ongeveer 11 was, maar het is pas sinds de pandemie dat ik het idee heb geaccepteerd dat ik gehandicapt ben in plaats van ziek, ziek of me slecht te voelen. In periodes dat ik op mijn slechtst was, heb ik mezelf altijd verontschuldigd voor situaties door te zeggen: ik voel me niet goed, om spierspasmen te verklaren die te intens zijn om uit bed te komen, of waarom mijn been geeft me ineens uit. Er zijn dingen die mijn lichaam heel goed kan en er zijn dingen die ik beter niet kan doen. Zoals een van mijn gehandicapte vriendinnen - de persoon die me voor het eerst kennis liet maken met het concept van onzichtbare of minder zichtbare handicaps - het uitdrukte: ik ben niet hulpeloos; soms ben ik even niet in orde. Een frisdrankautomaat zit nog steeds vol met geweldige dingen, zelfs als het 'buiten gebruik' is.

Zonder de taal van de handicap tot mijn beschikking, was het moeilijk voor mij om mijn fysieke beperkingen uit te leggen tijdens mijn oude 9-tot-5, waar mijn bazen zich afvroegen waarom de normale, gezonde, duizendjarige die ze hadden ingehuurd soms mank en ingepakt naar het werk kwam sjaals ter grootte van dekens, of - op mijn slechtste slechte dagen - met de hulp van krukken of een wandelstok. Daar zul je van af moeten. Het ziet er slecht uit, zei een van mijn bazen ooit in een functioneringsgesprek, verwijzend naar mijn wandelstok. Afgezien van een sportblessure, begreep hij niet hoe het mogelijk kon zijn dat ik een beeld van gezondheid en hoge hakken kon zijn op de dag dat ik werd aangenomen en in minder dan een maand was veranderd in een sprookjesheks voor een peperkoekenhuis later. Ja, dit is bekwaam (en seksistisch), maar minder dan een generatie geleden - tot de pandemie eigenlijk, toen er meer vanuit huis kon worden gewerkt - was dit waar mensen met onzichtbare handicaps op de werkplek tegenaan liepen.

Pas toen ik van carrière veranderde, van adverteren naar fulltime werken als universiteitsprofessor en schrijver, ontmoette ik mensen die me leerden taal te gebruiken voor mijn behoefte aan huisvesting. Verrassend genoeg waren die mensen mijn studenten; jonge millennials en oudere generatie Zers die vastbesloten waren om de beperkingen van isms uit hun leven te verwijderen, leeftijdsdiscriminatie en bekwaamheid zijn de belangrijkste onder hen. Ik ben trots om te zien hoe ze pleiten voor respect voor hun voornaamwoorden en voor het afbreken van problematische standbeelden, naast het geduld waarmee ze aandringen op de leerfaciliteiten die ze nodig hebben voor hun opleiding. Ze gebruiken hun waarheden om vooroordelen te bestrijden. Ze zijn moedig. Ze hielpen me om handicap te zien als een woord voor een verhoogd zelfbewustzijn, niet als de tekortkoming waarmee we het behandelen.

definiëren fles haaientank

In bepaalde opzichten waren jonge mensen beter toegerust voor een wereld in lockdown, omdat ze genereuzer waren voor zichzelf en meer open-minded dan ik als millennial was geleerd.

Het vergt veel geduld en naar jezelf luisteren om werk en leven in balans te brengen in een lichaam dat anders presteert. Het uiten van je behoeften in een wereld die verwacht dat mensen die neigingen ontkennen ten gunste van wat goed wordt geacht voor de meerderheid, stelt je bloot aan spot en vooroordelen. Er is een alomtegenwoordige culturele angst dat het claimen van een handicap betekent dat ze worden ingehaald door menselijke zwakte, maar mensen met een handicap verzamelen behoorlijk bovenmenselijke kracht om de dagelijkse taken uit te voeren die de meeste mensen als vanzelfsprekend beschouwen. En ze leiden een gezond leven, wetende dat ze misschien nederig moeten zijn over de hulp die ze nodig hebben om dit te doen. Het is Gen Z die me dit heeft geleerd. Ik vind het ironisch dat dezelfde groep mensen die we aan het begin van de pandemie als te jong en gezond bestempelden om zich zorgen te maken over COVID, nu degenen zijn die de strijd voor de rechten van zieken leiden. Zij zijn degenen die eisen dat we respecteren de definities van handicap erkend door de Amerikaanse overheid , die niet alleen verschillen in gevoel of mobiliteit omvat, maar ook angststoornissen, obsessieve-compulsieve stoornis, bipolaire stoornis, schizofrenie en depressie. En - vanaf juli - ook lang COVID.

Aan het begin van de pandemie, toen ik tegen mezelf zei dat een handicap iedereen treft, dacht ik aan mijn studenten en hoe jonge mensen in bepaalde opzichten beter waren toegerust voor een wereld in lockdown omdat ze genereuzer voor zichzelf waren, en meer ruimdenkend, dan mij is geleerd als millennial. Wat ik bewonder aan Gen Z is dat ze hun capaciteiten voor hen laten werken. In lockdown, waarschijnlijk meer dan ooit, waren de meesten van ons niet in staat om de dingen die we over onszelf negeerden, of die we met niemand deelden, te verdoezelen om normaal te lijken. En in deze tijd hebben we geleerd dat het op grote schaal gemakkelijker is om aan onze unieke behoeften te voldoen dan waar we ooit voor mochten pleiten. Dus, zijn de straten klaar voor ons? Ik hoop het echt. Maar aarzel niet om die compressiesokken, astma-inhalatoren en hartmonitors uit te breken op uw lokale blokfeesten. Ik zal naast je staan, zwaaiend met mijn kruk en mijn slechte been hoog in de lucht.